Thema’s > Geschiedenis Curaçao
Voordat de Europeanen voet op het eiland zetten in 1499, werd Curaçao bewoond door Arawak-indianen. Het bewijs hiervoor wordt gevormd door een aantal archeologische vindplaatsen aan de noordkust in de grotten, rond de vlakte en op locaties aan de zuidkust in de buurt van rustige stranden en lagunes.
Tot op heden zijn ten minste zeven Arawak dorpen gevonden. Voorwerpen die gevonden werden zijn voornamelijk aardewerk, schelpen, houtskool, gereedschappen gemaakt van schelpen, stenen en botten, gesneden ornamenten, menselijke graven en rotstekeningen die dateren vanaf 2.500 voor Christus
De Spanjaarden hebben het eiland veroverd in 1499 op zoek naar goud. Toen er geen goud werd gevonden, noemden ze Curaçao één van de “Islas inutiles”, de nutteloze eilanden. Aanvankelijk werden de indianen door de Spanjaarden verscheept als slaven naar andere eilanden in het Caribisch gebied, later werd Curaçao gebruikt als een ranch voor de levering van paarden, huiden en hout.
Het Curaçao uit de Spaanse tijd zoals afgebeeld op een kaart van Francisco de Ruida toont een netwerk van wandelpaden die diverse nederzettingen met namen die nog steeds in gebruik zijn
De Nederlanders namen bezit van Curaçao in 1634. Ze gebruikten het eiland als een steunpunt in het Caribische gebied om andere Nederlandse kolonies te steunen in de regio. Aanvankelijk werd Curacao ontwikkeld tot een agrarische kolonie, later werd Curaçao misbruikt als slaven depot ten behoeve van de slavenhandel naar andere Caribische eilanden en Noord Amerika, en voor de zout productie.
Sinds de Nederlanders voet op het eiland zetten is Curaçao, met een paar kleine onderbrekingen in de vroege 19e eeuw, continu opgenomen geweest binnen het Koninkrijk der Nederland als onderdeel van de voormalige Nederlandse Antillen.
Willemstad is gesticht als een versterkte havenstad in 1634 met de bouw van het versterkte Punda. De wijken Otrobanda, Pietermaai en Scharloo volgden in de 18e en 19e eeuw als voorsteden buiten de stad. Samen vormen deze wijken nu de historische binnenstad van Willemstad, die werd uitgeroepen door de UNESCO tot Werelderfgoed in 1997.
Buiten Willemstad werden vanaf de tweede helft van de 17e eeuw tal van landhuizen gebouwd bij de plantages. De landhuizen vormden Landgoederen doordat ze werden uitgerust met voorraadschuren (magasinas) en werden omgeven door slavenwoningen. Tot op heden bestaan er ongeveer 80 van dergelijke Landhuizen, waarvan er meer dan 50 zijn uitgeroepen toe monument.
Met de komst van de missionarissen in het tweede kwart van de 19e eeuw, ontstonden de eerste dorpen op Curaçao. Priesters van de Missie vestigden parochies en bouwden kerken en schoolgebouwen op strategische locaties op het eiland te midden van de concentraties van landelijke woningen.
Industrialisatie werd geïntroduceerd op het eiland in 1915 met de bouw en exploitatie van de olieraffinaderij nabij Schottegat. Houten woningen werden gebouwd door de werknemers van de raffinaderij rond de stad. Hierdoor ontstonden dorpen als Emmastad en Julianadorp.
Curacao is sinds 10/10/2010 een zelfstandig land binnen het koninkrijk de Nederlanden. De Nederlandse Antillen bestaan niet meer sinds die datum.
Bronnen: